pico2

Derivado de picar, de origen onomatopéyico.
Nebrija (Lex1, 1492): Picus. i. por el pico ave conocida.
Nebrija (Voc1, ca. 1495 y Voc2, 1513): Pico ave o pito ave. picus martius.
  • 1
    sust. masc.
    Ave de plumaje grisáceo y con una mancha roja en la cabeza, que anida en los huecos que labra en el tronco de los árboles (picus).
    Variants lèxiques
    picón;
    Exemples
    • «de buena ventura. § Item dize Quirinus que el aue que es dicha | pico | asada et comjda tira luego todo malefiçio del demonjo de encantamjento o de» [B-Recetario-033v (1471)];
      Ampliar
    • «los samios que alla passaron para poblar. asento vn aue que llaman | pico | sobre la bandera. y dende pusieron a su prouincia nombre Picena. » [D-TratRoma-006v (1498)];
      Ampliar
    Distribució  B: 1; C: 1;
Formes
pico (2);
Variants formals
pico (2);
1a. doc. DCECH: 1550-75 (CORDE: 1803)
1a. doc. DICCA-XV 1400-60
Freq. abs. 2
Freq. rel. 0,0114/10.000
Família etimològica
PIC: apicón, pica1, pica2, picada, picador, picadura, picar, picatoso -a, picaza, pico2, picodre, picón, piedrapiquero, repicament, repicar, repique, salpicar;